حوزه‌های علمیه همیشه کانون بزرگان و اندیشمندان اسلامی و علماء و فقها و مفسران و فلاسفة الهی و سایر متخصصان علوم اسلامی بوده است و هزاران اثر علمی در رشته‌های مختلف علوم اسلامی از سوی آنان تهیه و به عنوان میراث‌های پر ارزش علمی باقی مانده است. این حوزه‌ها همیشه کعبة آمال مشتاقان معارف دینی و چشمه‌های جوشانی برای تشنگان حقیقت و پویندگان راه خدا بوده است و از آنجا که حوزه‌های علمیه همیشه در کنار مردم، بلکه در دل مردم جای داشته‌‌اند، در طول تاریخ علاوه بر خدمات گذشته، انگیزة نیرومندی برای حرکت‌های مردمی در برابر فشارهای سیاسی و مظالم اجتماعی بوده‌اند. یک نمونه بارز آن انقلاب شکوهمند اسلامی است که بوسیلة مرجعی بزرگ، یعنی امام راحلقدس ‌سره به وجود آمد و سهم مراجع دیگر و علماء و خطبای برخاسته از حوزه‌ها را در به ثمر رسیدن این انقلاب نمی‌توان فراموش کرد؛ انقلابی که نه تنها در کشور ما و در سطح منطقه‌ بلکه در کل جهان آثار غیر قابل انکاری گذاشت و نقطة عطفی در تاریخ اسلام محسوب می‌شود. با توجه به شرایطی که عصر و زمان مخصوصاً بعد از پیروزی انقلاب پیدا کرده و نیازها و ضرورت‌های فراوانی که در جهات مختلف احساس می‌شود، لازم بود حرکت تازه‌ای در حوزه‌های علمیه، مخصوصاً حوزة علمیة قم به وجود آید و روح تازه‌ای در کالبد آن دمیده شود؛ لذا در سال 1358 شورایی مرکب از سه نفر از نمایندگان امام راحلقدس‌سره و سه نفر از نمایندگان حضرت آیت ‌الله گلپایگانی و سه نفر از نمایندگان جامعة مدرسین تشکیل و گام‌های مؤثری برداشته شد.

 

این حرکت با تشکیل شورای عالی جدید حوزة علمیه که از سوی جامعة مدرسین پیشنهاد شد و مورد تصویب مقام معظم رهبری حضرت‌آیت‌الله خامنه‌ای و حضرت آیت‌الله العظمی گلپایگانی و حضرت آیت‌الله العظمی اراکیدامت برکاتهم قرار گرفت، تکمیل گردید و با استقبال پرشور فضلاء و علماء و عموم طلاب مواجه شد. ( اساسنامه شورای عالی حوزه‌های علمیه)